We reisden naar Zimbabwe voor mijn 50e verjaardag, het land waar ik zulke dierbare herinneringen aan heb. Ik kwam er voor het eerst in 2000 en bezocht er de Victoria watervallen. Ik ontmoette er, behalve de meest vriendelijke en liefste mensen op aarde, ook de Amerikaanse Cathy en via haar Gerry, alweer 22 jaar mijn levensgezel.

IIk wilde graag terug naar de Bvumba Bergen – ook wel de ‘'misty mountains'’ genoemd want meestal - net als de Tafelberg in Zuid-Afrika, in de wolken. We bezochten dit gebied in 2017 en ik had er dierbare herinneringen aan. Het ligt eigenlijk net over de grens met Mozambique dus vanuit Vilanculos is het qua afstand niet zo ver in kilometers, maar de weg is ontzettend slecht en vol met 'potholes', dus je doet er behoorlijk lang over. Door het hooggelegen berggebied heeft het een totaal ander klimaat dan Mozambique; koel en droog met een bijzondere biodiversiteit. Mensen komen uit de hele wereld voor de bijzondere vogels.

Aangekomen in Mutare, direct na de grensovergang, overviel me een gevoel van melancholie. De sfeer was anders dan in 2017. Armer, onrustiger, geagiteerder. Zimbabwe worstelt al jaren met hyperinflatie, de koopkracht is enorm achteruit gegaan en mensen hebben het moeilijk. Je ziet mensen zichtbaar worstelen om te overleven. Hoewel er ook veel Zimbabweanen zijn met veel geld en ook dat is heel zichtbaar.

Het 100 jaar oude koloniale hotel in Engelse stijl waar we verbleven, compleet met bloemengordijnen, klassieke stijl tafelkleedjes en schitterende bloementuinen, paste bij mijn melancholische stemming. Blijkbaar is zo'n verjaardag toch zo'n moment waarop je het leven aan je voorbij laat gaan en je de tijd en vele momenten laat passeren. We namen een drankje in de tuin en ik zag een prachtig boeket bloemen op de composthoop liggen. Ik dacht, daar ga je. Net zo vergankelijk als wij mensen en onze herinneringen. Melancholisch en dankbaar tegelijk. Past dat bij 50?

Gerry verraste me s'ochtends met een videoboodschap van dierbaren en ik voelde me rijk met zoveel lieve mensen om me heen in verschillende landen, ver weg en toch zo dichtbij. We aten een feestelijk taartje in Tony’s café – beroemd in heel Zimbabwe en ver daarbuiten. Ik sprak de eigenaar van het hotel die net naar de 99e verjaardag van zijn zuster in Engeland was geweest. We ontmoetten aardige gasten die me over gebieden in Zimbabwe vertelden die ik nog niet kende en dacht hoe leuk zou het zijn een (kleinschalige) groepsreis van Mozambique naar Zimbabwe te organiseren met Uniek Mozambique! Ik werd er helemaal enthousiast van!

Na mijn verjaardag kampeerden we nog 2 nachtjes. Het voormalig woonhuis met de douche en WC ademde een staat van verval met boeken en posters op de muur uit betere tijden. De plek was prachtig en vol bloemen en geuren.

We kwamen een aardig jong Nederlands stel tegen die al twee jaar met een Landrover door Afrika trekken en onderweg digitaal werken.

Ik voelde me ineens stokoud en een wanhopige gedachte schoot door mijn hoofd. Ik ben niet heel goed met social media, we zijn geen  digitale nomaden en hebben geen pensioen. Hoe moet het nu verder?! Ik besloot maar een  Gin Tonic te maken. Van het aardige personeel in de keuken kreeg ik een citroen die net zo oud was als ik zelf.

Na twee koude nachten onder een  kristalheldere sterrenhemel, trakteerden we onszelf nog maar eens op een nachtje in hetzelfde hotel om lekker bij het haardvuur te zitten en alles te laten bezinken.

Er is geen weg terug, alleen vooruit. Iedereen heeft een andere weg te lopen in het leven, soms moeilijk, soms makkelijker, maar voor iedereen uniek. Maak er wat van, als je kunt.

Happy 50!!