We reisden naar Zimbabwe voor mijn 50e verjaardag. Het land waar ik zulke dierbare herinneringen aan heb, ik kwam er voor het eerst in 2000 bezocht er de Victoria watervallen en ontmoette er behalve de meest vriendelijke en liefste mensen op aarde ook de Amerikaanse Cathy. Ze nodigde me uit naar de Verenigde Staten, we werden dierbare vriendinnen en daar in de VS - via een kennis van Cathy - ontmoette ik Gerry, alweer 22 jaar mijn levensgezel.

Ik wilde graag terug naar de Bvumba bergen - ook wel de ‘ mistige bergen' genoemd want meestal - net als de Tafelberg in Zuid-Afrika, in de wolken. We bezochten dit gebied in 2017 en ik had er dierbare herinneringen aan. Het ligt eigenlijk net over de grens met Mozambique dus vanuit Vilanculos is het qua afstand niet zo ver in kilometers, maar de weg is ontzettend slecht en vol met gaten dus je doet er behoorlijk lang over. Door het hooggelegen berggebied heeft het een totaal ander klimaat dan Mozambique, koel en droog en met een zeer bijzondere biodiversiteit. Zo komen hier mensen uit de hele wereld voor de bijzondere vogels. 

Right after the border crossing, a sense of melancholy came over me as we arrived into Mutare across the other side. The atmosphere was different than in 2017 – poorer, more restless, and more agitated in terms of atmosphere.Zimbabwe has been struggling with hyperinflation for years, purchasing power has plummeted and you clearly see that locals are visibly struggling to survive, even though there are also a many Zimbabweans with a lot of money – that too is very visible.

Het 100-jaar oude hotel in Engelse stijl waar we verbleven, met bloemengordijnen, klassieke stijl tafelkleedjes en schitterende bloementuinen, paste bij mijn melancholische stemming. Blijkbaar is zo'n verjaardag toch zo'n moment waarop je het leven aan je voorbij laat gaan en je de tijd en vele momenten laat passeren. We namen een drankje in de tuin en ik zag een prachtig boeket bloemen op de composthoop liggen. Ik dacht, daar ga je. Net zo vergankelijk als wij mensen en onze herinneringen. Melancholisch en dankbaar tegelijk. Past dat bij 50?  

Gerry verraste me s'ochtends met een videoboodschap van al mijn dierbaren - familie en vrienden - en ik voelde me rijk met zoveel lieve mensen om me heen in verschillende landen, ver weg en toch zo dichtbij. We aten een feestelijk taartje in Tony’s coffee shop – beroemd in heel Zimbabwe en ver daarbuiten. Ik sprak de eigenaar van het hotel die net naar de 99e verjaardag van zijn zuster in Engeland was geweest. We ontmoetten aardige gasten die me over gebieden in Zimbabwe vertelden die ik nog niet kende en ik dacht hoe leuk zou het zijn een (kleinschalige) groepsreis van Mozambique naar Zimbabwe te organiseren met Uniek Mozambique! Ik werd (word) er enorm enthousiast van en voelde me opgetogen en vol energie!

Na mijn verjaardag kampeerden we nog 2 nachtjes. Het voormalig woonhuis met de douche en WC ademde een staat van verval met boeken en posters op de muur uit betere tijden. De plek was prachtig en vol bloemen en geuren. We kwamen een heel aardig jong Nederlands stel tegen die al 2 jaar met de Landrover door Afrika trekken en onderweg digitaal werken. Ik keek op hun Instagram pagina die op hun Landrover gedrukt stond en zag bijna 25000 volgers. Ik voelde me ineens heel oud. Ik ben helemaal niet goed met social media en heb er eerlijk gezegd ook best wel een hekel aan. Ze keken me enigszins niet-begrijpend aan toen ik dat zei. Toen voelde ik me nog ouder. Ik dacht, kom ik aan met een Facebook pagina met wat fotootjes en een paar honderd volgers op Instagram - ik weet niet eens hoe ik een fatsoenlijke video moet maken en heb een telefoon van de Chinees met een waardeloze camera. Hoe moet ik nou ooit die mooie ideeen die ik heb met Uniek Mozambique verder ontwikkelen, hoe gaan mensen mij ooit vinden??! Een wanhopige gedachte schoot door m'n hoofd.

Ik maakte een praatje met de oudere gasten op de camping die genietend van hun welverdiende pensioen door zuidelijk Afrika reisden en ik dacht, hoe moet het nou verder met ons. We zijn geen digital nomads en we hebben geen pensioen. Ik besloot maar een Gin Tonic te maken en kreeg van het aardige personeel in de keuken een citroen die net zo oud was als ik zelf.

We besloten na 2 nachtjes onder een overweldigende sterrenhemel , - maar heel koud - onszelf nog maar op een nachtje in hetzelfde hotel te trakteren, bij het haardvuur te zitten en de boel te laten bezinken..

There is no going back, we can only keep going forward. Everyone has a different path in life – maybe hard, maybe easier, but still unique for everyone. Not better not worse, just different. Make the most of it, if you can. Happy 50!