We reisden naar Zimbabwe voor mijn 50e verjaardag. Het land waar ik zulke dierbare herinneringen aan heb, ik kwam er voor het eerst in 2000 bezocht er de Victoria watervallen en ontmoette er behalve de meest vriendelijke en liefste mensen op aarde ook de Amerikaanse Cathy. Ze nodigde me uit naar de Verenigde Staten, we werden dierbare vriendinnen en daar in de VS - via een kennis van Cathy - ontmoette ik Gerry, alweer 22 jaar mijn levensgezel.

Ik wilde graag terug naar de Bvumba bergen - ook wel de ‘ mistige bergen' genoemd want meestal - net als de Tafelberg in Zuid-Afrika, in de wolken. We bezochten dit gebied in 2017 en ik had er dierbare herinneringen aan. Het ligt eigenlijk net over de grens met Mozambique dus vanuit Vilanculos is het qua afstand niet zo ver in kilometers, maar de weg is ontzettend slecht en vol met gaten dus je doet er behoorlijk lang over. Door het hooggelegen berggebied heeft het een totaal ander klimaat dan Mozambique, koel en droog en met een zeer bijzondere biodiversiteit. Zo komen hier mensen uit de hele wereld voor de bijzondere vogels. 

Right after the border crossing, a sense of melancholy came over me as we arrived into Mutare across the other side. The atmosphere was different than in 2017 – poorer, more restless, and more agitated in terms of atmosphere.Zimbabwe has been struggling with hyperinflation for years, purchasing power has plummeted and you clearly see that locals are visibly struggling to survive, even though there are also a many Zimbabweans with a lot of money – that too is very visible.

Het 100-jaar oude hotel in Engelse stijl waar we verbleven, met bloemengordijnen, klassieke stijl tafelkleedjes en schitterende bloementuinen, paste bij mijn melancholische stemming. Blijkbaar is zo'n verjaardag toch zo'n moment waarop je het leven aan je voorbij laat gaan en je de tijd en vele momenten laat passeren. We namen een drankje in de tuin en ik zag een prachtig boeket bloemen op de composthoop liggen. Ik dacht, daar ga je. Net zo vergankelijk als wij mensen en onze herinneringen. Melancholisch en dankbaar tegelijk. Past dat bij 50?  

Gerry verraste me s'ochtends met een videoboodschap van al mijn dierbaren - familie en vrienden - en ik voelde me rijk met zoveel lieve mensen om me heen in verschillende landen, ver weg en toch zo dichtbij. We aten een feestelijk taartje in Tony’s coffee shop – beroemd in heel Zimbabwe en ver daarbuiten. Ik sprak de eigenaar van het hotel die net naar de 99e verjaardag van zijn zuster in Engeland was geweest. We ontmoetten aardige gasten die me over gebieden in Zimbabwe vertelden die ik nog niet kende en ik dacht hoe leuk zou het zijn een (kleinschalige) groepsreis van Mozambique naar Zimbabwe te organiseren met Uniek Mozambique! Ik werd (word) er enorm enthousiast van en voelde me opgetogen en vol energie!

Na mijn verjaardag kampeerden we nog 2 nachtjes. Het voormalig woonhuis met de douche en WC ademde een staat van verval met boeken en posters op de muur uit betere tijden. De plek was prachtig en vol bloemen en geuren. We kwamen een heel aardig jong Nederlands stel tegen die al 2 jaar met de Landrover door Afrika trekken en onderweg digitaal werken. Ik keek op hun Instagram pagina die op hun Landrover gedrukt stond en zag bijna 25000 volgers. Ik voelde me ineens heel oud. Ik ben helemaal niet goed met social media en heb er eerlijk gezegd ook best wel een hekel aan. Ze keken me enigszins niet-begrijpend aan toen ik dat zei. Toen voelde ik me nog ouder. Ik dacht, kom ik aan met een Facebook pagina met wat fotootjes en een paar honderd volgers op Instagram - ik weet niet eens hoe ik een fatsoenlijke video moet maken en heb een telefoon van de Chinees met een waardeloze camera. Hoe moet ik nou ooit die mooie ideeen die ik heb met Uniek Mozambique verder ontwikkelen, hoe gaan mensen mij ooit vinden??! Een wanhopige gedachte schoot door m'n hoofd.

Ik maakte een praatje met de oudere gasten op de camping die genietend van hun welverdiende pensioen door zuidelijk Afrika reisden en ik dacht, hoe moet het nou verder met ons. We zijn geen digital nomads en we hebben geen pensioen. Ik besloot maar een Gin Tonic te maken en kreeg van het aardige personeel in de keuken een citroen die net zo oud was als ik zelf.

We besloten na 2 nachtjes onder een overweldigende sterrenhemel , - maar heel koud - onszelf nog maar op een nachtje in hetzelfde hotel te trakteren, bij het haardvuur te zitten en de boel te laten bezinken..

There is no going back, we can only keep going forward. Everyone has a different path in life – maybe hard, maybe easier, but still unique for everyone. Not better not worse, just different. Make the most of it, if you can. Happy 50!

Het noorden van Mozambique is prachtig en exotisch. Althans, zo herinner ik mij het, toen we voor het eerst in 2005 Mozambique bezochten. We besloten een ‘site inspection’ reis, zoals men dat in de reisindustrie noemt, naar het noorden te maken, want ik wil voor Unique Mozambique graag alle accommodaties en plekken zelf bezoeken .

Dit gedeelte van Mozambique heeft prachtige en interessante bezienswaardigheden. Omdat de wegen erg slecht zijn en onze auto inmiddels ook al op leeftijd is, reisden we met het lokale vervoer. Gerry schreef er een mooie blogpost over, reizen per lokale bus in Afrika heeft zo z’n uitdagingen. We begonnen in Beira, een grote havenstad met een spoorlijn naar Zimbabwe. Toeristisch gezien misschien niet de meest interessante stad maar wel met een relaxte sfeer, aardige mensen, veel lekkere restaurantjes, prima middenklasse hotels en een goede uitvalsbasis voor een bezoek aan Gorongosa National Park, zo’n 7 uur rijden vanaf Beira. Onze lokale chapela (Tuk Tuk) chauffeur bleek uitstekend Engels te spreken, een prima gids dus als je de Portugese taal niet machtig bent en Beira wilt verkennen.

We startten de reis in Beira, een grote havenstad met een spoorlijn naar Zimbabwe. Toeristisch gezien misschien niet de meest interessante stad maar wel met een relaxte sfeer, aardige mensen, veel lekkere restaurantjes, prima middenklasse hotels en een goede uitvalsbasis voor een bezoek aan het Gorongosa Nationaal Park –ongeveer 5 uur rijden van Beira. Onze lokale chapela (tuk tuk) chauffeur bleek uitstekend Engels te spreken, een prima gids dus als je de Portugese taal niet machtig bent en Beira wilt verkennen.

We vervolgden onze reis naar Gorongosa Nationaal Park. De lokale chapa zette ons af langs de N1, van waar het nog 30 km naar de entree van het park is. Na uren opgepropt te hebben gezeten in overvolle minibusjes was de pickup met een safari jeep een ware traktatie en de weg naar de entree van het park al schitterend. Ik had geen idee wat te verwachten en had ons eigen tent meegenomen; het verblijf in Gorongosa is niet goedkoop. Maar we werden met alle egards ontvangen, kregen een safari tent met lekkere bedden aangeboden in het main camp en werden uitgenodigd om alle safaris te doen.

We ontmoetten de gepassioneerde Vasco,die als klein jongetje al naar Afrika wilde. Hij liet ons een fantastische antieke promotiefilm uit d jaren 60 zien - compleet met oude VW busjes als safari auto's!

Vasco vertelde ons alles over de geschiedenis van Gorongosa, de teloorgang en wederopbouw van het gebied daarna, de talloze gemeenschaps- onderzoeks- en innovatieve projecten. Het was overweldigend. De professionele en vrolijke gidsen, de overweldigende natuur en landschappen, de wilde dieren, de prachtige accommodaties, de schitterende kleuren, de uitgestrekte steppes met honderden en honderden dieren.

We maakten prachtige safari’s, hebben gelachen met de gidsen, bezochten de exclusieve en schitterende lodges middenin het park, genoten van de wrattenzwijnen die onverstoorbaar de landingsbaan voor de chartervluchten bevolken, zagen voor het eerst in ons leven een Pangolin (schubdier) en kregen uitleg over dit bijzondere project, dronken Gin Tonics bij zonsondergang omringd door honderden dieren, heel vroeg opgestaan voor de vroege ochtendsafaris, geslapen als marmotten omringd door de geluiden van de bush, bij het kampvuur gezeten en naar duizenden sterren gekeken.

Heel even bereikte ik het gevoel van volledige eenheid met de natuur en het emotioneerde me enorm.

Ik kan nog heel veel verder schrijven over Gorongosa Nationaal Park. Maar Gorongosa moet je toch echt zelf ervaren.

Het is bijzonder, het is exclusief, het is overweldigend, het is uniek.

In my next post we travel to the cultural-historical and beautiful Ilha de Mozambique (Mozambique Island), UNESCO World Heritage Site. See you there!

Africa Calling – Why Africa?

I was always mad about Africa and the tropics. As a child, I read exciting books about monkeys in jungles and tropical flowers and fruits. I dreamed of having a Papaya tree in my garden after my childhood friend moved to Indonesia with her parents and sent me letters about this fruit I had never heard of. Since my first visit to former Vendaland in South Africa in 1995, I kept wanting to go back to Africa. I was lucky that, when I met Gerry, he was quite willing to come along. Many trips and holidays to Africa followed, and here we are, living in tropical Mozambique.

What makes Africa special?

People often asked me, what attracts you so much to Africa? What makes it so special? Why go there? I could never put that into words very well. I had a strong feeling to return to this ancient continent. It is something that touches you, an abiding attraction, perhaps a longing for the unknown and a world we seem to have lost in Europe? A world where the concept of time has a completely different dimension, a world of primal nature, with primal trees and primal animals. But above all, it’s the people.

So why Mozambique?

When we returned to Mozambique in 2021, we decided to start Mindwise, to put mindful living more into practice and help people learn more about their minds. We felt Mozambique offers the perfect setting for this: One of Africa’s best kept secrets it’s still unspoiled, peaceful, warm, relaxed and simply beautiful. I have always admired Africans who, often in very ordinary conversations on the bus or somewhere along the way, mention things that make me think; gosh, we do all kinds of academic studies on this very topic. They are a wise people and it seems like we have to learn that wisdom all over again.

It’s as if the basic human values that everyone has, are more visible here, simple but purer; in Europe often snowed under or buried under a layer of external factors and distractions such as a profession, job, status or position. The difference between doing and being. Gerry pays a lot of attention to this in his mindfulness work and we developed a beautiful retreat together to learn more about this.

Vilanculos, Mozambique

We have been living in Mozambique for three years now and I am sitting and reflecting on the veranda of the house we rent here, overlooking the Indian Ocean. Many beautiful birds and butterflies pass by. I am not much of a morning person – never have been – but the mornings are the most beautiful here and I get up much earlier that I used to.

The sun rises in the east. Here, that’s the ocean side, a red ball climbing up from the sea. From our garden runs a dense path full of bushes, plants, trees, and butterflies all the way down to the beach, where fishermen in the morning cast their nets or repair the dhows (traditional fishing boats).

Vilanculos/ Vilankulo lies in a bay behind the Bazaruto Archipel so there are no waves really, and it is lovely to spend the mornings to sit on the little boat in front of our house and listen to the sounds of the birds, the water and the chatter of the fishermen. Low tide brings me back to ‘the Wadden Sea’ in The Netherlands, though I am a ‘ waldpykje’ as they call it, having grown up in the Frisian woods and not by the sea.

Ubuntu Philosophy

Recently I read Professor Mogobe Ramose’s book Ubuntu. Ubuntu is the root of African philosophy. “The spirit of Ubuntu, that deep African realisation that we are only human through the humanity of other human beings, is not a local phenomenon but has contributed globally to our common quest for a better world.”

In het boek zoekt Ramose vooral de verbinding tussen het Afrikaanse gedachtengoed en de westerse wetenschap en manier van denken waarbij vitale uitgangspunten van Ubuntu als levensstijl in een nieuwe setting kunnen worden opgenomen. Hij ziet dit als een creatief proces: De traditionele kernwaarden van Ubuntu in moderne organisatievormen vertalen. Een inspirerend streven.

More and more I am beginning to see that our kind of thinking is what creates distinctions and classifications between ‘us’ and ‘them’,  ‘good’ and ‘bad’, or ‘right’ or ‘wrong’.

Connection

Ubuntu is about connection like truly everything else in life as we are all connected. Being and living here makes me more and more aware of how everything is connected and cannot be separated from each other. And, also how my mode of thinking works and, especially, how it often doesn’t work. Africa feels like a mirror and some days you look more beautiful than others.

Inspiration for our work

I like this way of thinking and see it as an inspiration. The thought of working on that (re)connection through Uniek Mozambique  and Mindwise, in a broader sense. is very motivating. There is no short of inspiration here and I am very excited to share that with you!