We reisden naar Zimbabwe voor mijn 50e verjaardag. Het land waar ik zulke dierbare herinneringen aan heb, ik kwam er voor het eerst in 2000 bezocht er de Victoria watervallen en ontmoette er behalve de meest vriendelijke en liefste mensen op aarde ook de Amerikaanse Cathy. Ze nodigde me uit naar de Verenigde Staten, we werden dierbare vriendinnen en daar in de VS - via een kennis van Cathy - ontmoette ik Gerry, alweer 22 jaar mijn levensgezel.

Ik wilde graag terug naar de Bvumba bergen - ook wel de ‘ mistige bergen' genoemd want meestal - net als de Tafelberg in Zuid-Afrika, in de wolken. We bezochten dit gebied in 2017 en ik had er dierbare herinneringen aan. Het ligt eigenlijk net over de grens met Mozambique dus vanuit Vilanculos is het qua afstand niet zo ver in kilometers, maar de weg is ontzettend slecht en vol met gaten dus je doet er behoorlijk lang over. Door het hooggelegen berggebied heeft het een totaal ander klimaat dan Mozambique, koel en droog en met een zeer bijzondere biodiversiteit. Zo komen hier mensen uit de hele wereld voor de bijzondere vogels. 

Right after the border crossing, a sense of melancholy came over me as we arrived into Mutare across the other side. The atmosphere was different than in 2017 – poorer, more restless, and more agitated in terms of atmosphere.Zimbabwe has been struggling with hyperinflation for years, purchasing power has plummeted and you clearly see that locals are visibly struggling to survive, even though there are also a many Zimbabweans with a lot of money – that too is very visible.

Het 100-jaar oude hotel in Engelse stijl waar we verbleven, met bloemengordijnen, klassieke stijl tafelkleedjes en schitterende bloementuinen, paste bij mijn melancholische stemming. Blijkbaar is zo'n verjaardag toch zo'n moment waarop je het leven aan je voorbij laat gaan en je de tijd en vele momenten laat passeren. We namen een drankje in de tuin en ik zag een prachtig boeket bloemen op de composthoop liggen. Ik dacht, daar ga je. Net zo vergankelijk als wij mensen en onze herinneringen. Melancholisch en dankbaar tegelijk. Past dat bij 50?  

Gerry verraste me s'ochtends met een videoboodschap van al mijn dierbaren - familie en vrienden - en ik voelde me rijk met zoveel lieve mensen om me heen in verschillende landen, ver weg en toch zo dichtbij. We aten een feestelijk taartje in Tony’s coffee shop – beroemd in heel Zimbabwe en ver daarbuiten. Ik sprak de eigenaar van het hotel die net naar de 99e verjaardag van zijn zuster in Engeland was geweest. We ontmoetten aardige gasten die me over gebieden in Zimbabwe vertelden die ik nog niet kende en ik dacht hoe leuk zou het zijn een (kleinschalige) groepsreis van Mozambique naar Zimbabwe te organiseren met Uniek Mozambique! Ik werd (word) er enorm enthousiast van en voelde me opgetogen en vol energie!

Na mijn verjaardag kampeerden we nog 2 nachtjes. Het voormalig woonhuis met de douche en WC ademde een staat van verval met boeken en posters op de muur uit betere tijden. De plek was prachtig en vol bloemen en geuren. We kwamen een heel aardig jong Nederlands stel tegen die al 2 jaar met de Landrover door Afrika trekken en onderweg digitaal werken. Ik keek op hun Instagram pagina die op hun Landrover gedrukt stond en zag bijna 25000 volgers. Ik voelde me ineens heel oud. Ik ben helemaal niet goed met social media en heb er eerlijk gezegd ook best wel een hekel aan. Ze keken me enigszins niet-begrijpend aan toen ik dat zei. Toen voelde ik me nog ouder. Ik dacht, kom ik aan met een Facebook pagina met wat fotootjes en een paar honderd volgers op Instagram - ik weet niet eens hoe ik een fatsoenlijke video moet maken en heb een telefoon van de Chinees met een waardeloze camera. Hoe moet ik nou ooit die mooie ideeen die ik heb met Uniek Mozambique verder ontwikkelen, hoe gaan mensen mij ooit vinden??! Een wanhopige gedachte schoot door m'n hoofd.

Ik maakte een praatje met de oudere gasten op de camping die genietend van hun welverdiende pensioen door zuidelijk Afrika reisden en ik dacht, hoe moet het nou verder met ons. We zijn geen digital nomads en we hebben geen pensioen. Ik besloot maar een Gin Tonic te maken en kreeg van het aardige personeel in de keuken een citroen die net zo oud was als ik zelf.

We besloten na 2 nachtjes onder een overweldigende sterrenhemel , - maar heel koud - onszelf nog maar op een nachtje in hetzelfde hotel te trakteren, bij het haardvuur te zitten en de boel te laten bezinken..

There is no going back, we can only keep going forward. Everyone has a different path in life – maybe hard, maybe easier, but still unique for everyone. Not better not worse, just different. Make the most of it, if you can. Happy 50!

Het noorden van Mozambique is prachtig en exotisch. Althans, zo herinner ik mij het, toen we voor het eerst in 2005 Mozambique bezochten. We besloten een ‘site inspection’ reis, zoals men dat in de reisindustrie noemt, naar het noorden te maken, want ik wil voor Unique Mozambique graag alle accommodaties en plekken zelf bezoeken .

Dit gedeelte van Mozambique heeft prachtige en interessante bezienswaardigheden. Omdat de wegen erg slecht zijn en onze auto inmiddels ook al op leeftijd is, reisden we met het lokale vervoer. Gerry schreef er een mooie blogpost over, reizen per lokale bus in Afrika heeft zo z’n uitdagingen. We begonnen in Beira, een grote havenstad met een spoorlijn naar Zimbabwe. Toeristisch gezien misschien niet de meest interessante stad maar wel met een relaxte sfeer, aardige mensen, veel lekkere restaurantjes, prima middenklasse hotels en een goede uitvalsbasis voor een bezoek aan Gorongosa National Park, zo’n 7 uur rijden vanaf Beira. Onze lokale chapela (Tuk Tuk) chauffeur bleek uitstekend Engels te spreken, een prima gids dus als je de Portugese taal niet machtig bent en Beira wilt verkennen.

We startten de reis in Beira, een grote havenstad met een spoorlijn naar Zimbabwe. Toeristisch gezien misschien niet de meest interessante stad maar wel met een relaxte sfeer, aardige mensen, veel lekkere restaurantjes, prima middenklasse hotels en een goede uitvalsbasis voor een bezoek aan het Gorongosa Nationaal Park –ongeveer 5 uur rijden van Beira. Onze lokale chapela (tuk tuk) chauffeur bleek uitstekend Engels te spreken, een prima gids dus als je de Portugese taal niet machtig bent en Beira wilt verkennen.

We vervolgden onze reis naar Gorongosa Nationaal Park. De lokale chapa zette ons af langs de N1, van waar het nog 30 km naar de entree van het park is. Na uren opgepropt te hebben gezeten in overvolle minibusjes was de pickup met een safari jeep een ware traktatie en de weg naar de entree van het park al schitterend. Ik had geen idee wat te verwachten en had ons eigen tent meegenomen; het verblijf in Gorongosa is niet goedkoop. Maar we werden met alle egards ontvangen, kregen een safari tent met lekkere bedden aangeboden in het main camp en werden uitgenodigd om alle safaris te doen.

We ontmoetten de gepassioneerde Vasco,die als klein jongetje al naar Afrika wilde. Hij liet ons een fantastische antieke promotiefilm uit d jaren 60 zien - compleet met oude VW busjes als safari auto's!

Vasco vertelde ons alles over de geschiedenis van Gorongosa, de teloorgang en wederopbouw van het gebied daarna, de talloze gemeenschaps- onderzoeks- en innovatieve projecten. Het was overweldigend. De professionele en vrolijke gidsen, de overweldigende natuur en landschappen, de wilde dieren, de prachtige accommodaties, de schitterende kleuren, de uitgestrekte steppes met honderden en honderden dieren.

We maakten prachtige safari’s, hebben gelachen met de gidsen, bezochten de exclusieve en schitterende lodges middenin het park, genoten van de wrattenzwijnen die onverstoorbaar de landingsbaan voor de chartervluchten bevolken, zagen voor het eerst in ons leven een Pangolin (schubdier) en kregen uitleg over dit bijzondere project, dronken Gin Tonics bij zonsondergang omringd door honderden dieren, heel vroeg opgestaan voor de vroege ochtendsafaris, geslapen als marmotten omringd door de geluiden van de bush, bij het kampvuur gezeten en naar duizenden sterren gekeken.

Heel even bereikte ik het gevoel van volledige eenheid met de natuur en het emotioneerde me enorm.

Ik kan nog heel veel verder schrijven over Gorongosa Nationaal Park. Maar Gorongosa moet je toch echt zelf ervaren.

Het is bijzonder, het is exclusief, het is overweldigend, het is uniek.

In my next post we travel to the cultural-historical and beautiful Ilha de Mozambique (Mozambique Island), UNESCO World Heritage Site. See you there!

De roep van Afrika - Waarom naar Afrika?

Ik was altijd al gek van Afrika en deTropen. Als kind las ik spannende boeken over apen in groene jungles (wie niet?!) en tropische bloemen en vruchten .k droomde van een papajaboom in mijn tuin nadat mijn jeugdvriendinnetje van de kleuterschool naar Indonesië was verhuisd en me brieven stuurde over deze vrucht waar ik nog nooit van had gehoord. Sinds mijn eerste bezoek aan het voormalige Vendaland in Zuid-Afrika in 1995, wilde ik steeds weer terug naar Afrika. Ik had het geluk toen in Gerry leerde kennen dat hij best mee wilde. Vele reizen en bezoeken aan Zuidelijk Afrika later, en hier zijn we dan, in tropisch Mozambique.

Wat is er speciaal aan Afrika?

Mensen vragen mij vaak, wat trekt je zo aan in Afrika?Wat maakt het speciaal? strong> Ik kon dat nooit zo goed onder woorden brengen. Het was een sterk gevoel dat ik terug zou moeten naar dit oeroude continent, iets wat je raakt</strong een blijvende aantrekkingskracht, misschien een verlangen naar het onbekende, naar een wereld die we in Europa bijna niet meer kennen? Een wereld waar het concept van tijd een heel andere dimensie heeft en krijgt. De wieg van de Mensheid, de oeroude natuur, met oerbomen en oerbeesten. Maar toch, vooral de mensen.

Dus, waarom Mozambique?

Toen we in 2021 terugkwamen naar Mozambique voor vakantie , besloten we Mindwise op te richten om mindful leven in praktijk te brengen en mensen te helpen meer te leren over onze (drukke) geest. We hadden het gevoel dat Mozambique hiervoor de perfecte omgeving biedt: Eén van Afrika’s best bewaarde geheimen. Nog heel ongerept, vredig, warm, ontspannen en gewoonweg prachtig. Ik heb altijd bewondering gehad voor Afrikanen die, vaak in heel gewone gesprekken in de bus of ergens onderweg, dingen zeggen die me aan het denken zetten; goh, we doen allerlei academische studies over dit onderwerp. Ze zijn een wijs volk en het lijkt soms wel of wij die wijsheid weer helemaal opnieuw moeten leren.

Alsof de basis menselijk waarden die iedereen in zich heeft, hier meer zichtbaar waren, eenvoudig maar puurder; bij ons vaak ondergesneeuwd of begraven onder een laag van externe factoren en afleiding zoals een beroep, werk, status of positie. Het verschil tussen doen en zijn. Iets waar Gerry ook veel aandacht aan besteedt in zijn Mindfulness werk en waar we een hele mooie retreat over hebben ontwikkeld.

Vilanculos, Mozambique

Zo zit ik wat te mijmeren op de veranda van ons huis in Mozambique met uitzicht op de Indische oceaan. Prachtige vlinders en vogels fladderen voorbij. Ik ben niet zo'n ochtendmens, nooit geweest ook, maar de ochtenden zijn wel het mooist hier. Ik sta hier veel vroeger op dan ik eerder deed.

De zon gaat in het oosten op en hier is dat in de oceaan. Een grote rode bal die s'ochtends opklimt uit de zee. Vanuit de tuin loopt een dichtbegroeid pad vol met vlinders, planten en bloemen naar het strand waar de vissers hun netten zitten te repareren.

Vilanculos ligt aan een baai achter de Bazaruto Archipel dus er is niet echt golfslag. Het is heerlijk om s'ochtends naar de vissers te luisteren. Laag tij brengt me terug naar het Wad hoewel ik een ‘waldpykje’ ben, zoals ze dat in Friesland noemen.

Ubuntu Filosofie

Onlangs las ik Professor Mogobe Ramose’s boek Ubuntu. Het is de wortel van de Afrikaanse filosofie. "De spirit van Ubuntu, dat diepe Afrikaanse besef dat we slechts mens zijn via de humaniteit van andere menselijke wezens" is geen plaatselijk fenomeen maar heeft wereldwijd bijgedragen aan onze gemeenschappelijke zoektocht naar een betere wereld”.”

In het boek zoekt Ramose vooral de verbinding tussen het Afrikaanse gedachtengoed en de westerse wetenschap en manier van denken waarbij vitale uitgangspunten van Ubuntu als levensstijl in een nieuwe setting kunnen worden opgenomen. Hij ziet dit als een creatief proces: De traditionele kernwaarden van Ubuntu in moderne organisatievormen vertalen. Een inspirerend streven.

Steeds meer begin ik in te zien dat gedachten die het onderscheid maken tussen ‘wij’ en ‘zij’ of ‘goed’ en ‘slecht’, iets waartoe we al gauw geneigd zijn de indeling op te maken, de kern van eigenlijk alle leed is.

Verbinding

Ubuntu gaat over verbinding - zoals alles in het leven - want we zijn allemaal verbonden. Hier te wonen en te leven maakt me steeds bewuster hoe alles met elkaar verbonden is en niet zonder elkaar kan. En, hoe mijn denken werkt, en hoe het ook vooral vaak niet werkt. Afrika is als een spiegel en de ene dag zie je er mooier uit dan de andere.

Inspiratie

Ik vind het een mooie gedachte en zie het als een inspiratie om via Unique Mozambique  and Mindwise invulling proberen te geven aan die gedachte,. In elk geval geen gebrek aan inspiratie hier! Ik kijk er naar uit om het met je te delen.